بار دیگر فقط خدا... با دیگر تنهایی مسلمین و بار دیگر جان باختن کبوترهایی که گرد حریم یاد پرواز می کردند و فقط عشق بود و نیاز به جدا شدن از زمین و پیوستن به آسمان نیاز به عروج ملکوتی کسانی که صادقانه و مظلومانه در شهری غریب مردند و کسانی که از فرط درد و بیهوشی فقط نظاره گر دوستان خویش بودند و نمی توانستند کاری انجام دهند و سوختن هم کاروانیان و یاران و نزدیکان خود را نظاره می کردند همه ملت های مسلمان را دارند همه ملت های مسلمان در سوز جدایی خود از هم وطن هایشان می سوزند اما ایران هوایی دیگر دارد اما مردم ایران مردمی متفاوتند مردمی که تا پای جان برای نزدیکان و هم وطنان خود فداکاری می کنند حال ایران در غم است در غزاست و در ماتم در ماتم عزیزانی که در سرزمین وحی جان خود را مانند پرستو به سوی آسمان پرواز دادند آری کسانی که صدای یا حسین یا امام رضا یا ابوالفضل و یا امام زمان شان سرزمین منا را پر کرده بود،کسانی که در لحظه آخر عمرشان در یاد عزیزانشان در کشور خود منتظرشان هستند پارچه های سبزشان را به یادشان به دیوار آویخته اند غوطه ور هستند
کسانی که در لحظه آخر به یاد غریب خراسان می سوختند کسانی که آرزوی یک لحظه دیدن خانواده نزدیکان و کشور عزیز خود را داشتند کسانی که زیر پوتین های سربازان سعودی لگدمال شدند کسانی که در کشور بیگانه و غریب جان خود را دادند در عربستان
عربی که در دوره ی آغازین اسلام سوسمار خورده بود و افکار و عقاید جاهلی داشت
آری لگد مال کردند جنازه های ایرانیان شریف را...
ای عربستان سعودی بدان که ما تا آخرین لحظه از جان هم وطنان خود دفاع می کنیم و منتظر پاسخ شما هستیم ای عربستان بدان که به گفته رهبرم که جانم فدایش باد اگر پاسخ گو باشی رفتار ملت شریف ایران خشن است ای عربستان بدان اگر پاسخ گو نباشی به گفته رئیس جمهور کشور ایران و ملت ایران با زبان اقتدارش به تو به گفتگو می پردازد آری زبان اقتدار را گویا می کنیم بری محافظت از خون یاران غریبی که در خاک تو رو به سوی آسمان بردند و ملکوتی شدند
یاران چه غریبانه رفتند از این خانه/هم سوخته شمع ما هم سوخته پروانه
ایران کشوری مقتدر و پر صلابت کشوری که در تاریخ و تمدن خود کشوری کهن و دیرینه نام گرفته است.کشوری که همیشه در مورد هجوم دشمنان خود از سراسر جهان بوده است. این هجوم ها ادامه داشت تا سال1359 جنگی نابرابر جنگی که ما بیشتر دفاع کردیم جنگی که مادران فرزندان خود را برای حفظ خاک و ناموس به جنگ می فرستادند جنگی که زنان همسران خود را برای محافظت از این خاک بدرقه جبهه میکردند،جنگی نابرابر...
آری چه جوانانی که در این جنگ دست های خود را دادند تا ما آزادانه دست های خود را به سوی آسمان بلند کنیم چه جوانانی که پاهای خود را دادند تا ما آزادنه در خیابان های این کشور و مرز و بوم راه برویم چه جوانانی که چشم های خود را دادند تا ما حواسمان به نگاه هایمان باشد،چه جوانانی که نفس های خود را دادند تا ما حواصمان به نگاه هایمان باشد چه جوان هایی که نفس های خود را دادند تا ما نفس بکشیم،آری نفس بکشیم آخر آنها نفس هایشان را شماره شماره می کشند.. آخر آنها صدایشان به خاطر اینکه ما صدایمان برای دشمن بلند باشد به قول معروف نه از ته چاه بلند می شود و گاهی هم هرگز بلند نمی شود.
میدانید شاید حرف هایم به نظر شما کلیشه ای باشد اما ما در خانه پدری داریم که اگر یک روز او را نبینیم برایمان آسمان به زمین می رسد آن را بابا صدا میزنیم اما دختر شهیدی است که آرزوی یک بار صدای بابا زدن را دارد اما دختر جانبازی است که آرزوی همراهی بابایش را در همه حال دارد.
آری هشت سال این گونه گذشت برای اقتدار آزادی و برابری ما اما حال ما چه میکنیم با دست هایی که باید به سمت آسمان باشد دست نامحرمان زمینی را میگیریم با پاهایی که باید در راه پیشرفت کشور قدم بردارد به کوره راه ها و ناکجا آباد ها میرویم با چشم هایی که باید بصیرت داشته باشد و کنترل شده باشند به نامحرمان و صحنه های مبتزل نگاه میکنیم با صداها و نفس هایی که مدیون انها هستیم میگوییم وظیفه شان بوده کمی به کشور و خودمان و وضعیت کنونی جهان بنگریم آری ما امروزمان را مدیون آنها هستیم اما فرهنگ و وضعیت حال را مدیون غرب؟ما هم باید کاری کنیم که حداقل آیندگان بگویند اگر کشور و همه زندگی را مدیون شهداییم حداقل فرهنگمان را مدیون گذشته گانیم...
باز آمد بوی ماه مدرسه بوی شادی های راه مدرسه آخ که بازم پاییز شروع شد و ماه مهر ماه مدرسه آغاز از یک هفته و چه بسا یک ماه قبل فکر فرم مدرسه،کیف،کفش،خودکار،مداد نوکی،دفتر و هزار جور وسایل دیگر هستیم که قراره9 ماه ما رو تحمل کنن و چه بسا دوستای خیلی خوبی با هم باشیم.
دوباره مهر آغاز شد و زنگ صبحگاه،شنبه سرود ملی،نیایش و بعد ناخن نگاه کردن معاون و بعد هم سر کلاس البته اگر ناخن ها بلند باشه باید یه تعهدی که به گفته معاون بر روی پرونده شما قرار می گیرد.
دوباره شروع کلاس با دبیرهایی که براشون دلمو تنگ شده.دوباره مباحث علمی،فرهنگی و....دوباره درس نخوندن،ازیت سر کلاس و هزار تا برنامه دیگه،ماه مهر که شروع میشود وقتی میرویم سر کلاس یه عده سر نیمکت و صندلی با هم دعوا میکنن،ردیف اول که طبق معمول بچه درس خونا هستند،ردیف دوم کسایی هستند که دلشون میخواسته ردیف اول بشینن اما دیگه نشده،ردیف سومم که آدمای متوسط میشیند که براشون فرقی نداره و اما ردیف آخر بچه هایی میشینند که جز ارازل و اذیت کن های کلاس هستند که اکثرا از اکیپ های 2نفری تا هشت نفری فعالیت میکنند و عامل به هم ریخته شدن کلاس هستند ماه مهر که شروع میشود معلم ها هم بعد از اندکی که از مهر میگذرد امتحانات میان ترم رو از سر میگیرن از آسون شروع میشه تا برسه به سخت ترین سوالات و هی به ما میگویند که باید درس بخونید بعضیاتون برا وقت گذرون کردن امدین مدرسه و...و حیف همه معلم ها وقتی می آیند سر کلاس این است که برای ما نظم و انظباط از درس مهمتره و اینکه سر کلاس حرف نزنید آها اینکه من بیست و پنج صدم نمره میدهم یعنی چی؟یعنی از دستم آبم نمیچکه؟ پس خودت قابلمه تعلم رو پر کن و سر بکش که آب دست من شما رو سیراب نمیکند و در آخر هم امتحانات پایان فصل و خداحافظی و حتی گریه بچه ها و این حرف معلم که به همه شما از یک ا پنج نمره کمک کردم،آخه دل رحم هستند دیگه خوش به حال ما که با شروع مهر باز میرویم مدرسه و خاطره میسازیم.
اسم دانش آموز که می آید یاد این می افتم که چه خاطراتی توی همین دوان رقم میخوره خاطراتی شیرین و بعضا هم تلخ،خاطراتی از جنس عشق،شور،هیجان،شادابی و نشاط،اسم دانش آموز که میاد با خودم میگم دانش آموز دیروز با ما دانش آموزان امروزی چه فرقی داشتند؟
یا ما دانش آموزان امروزی با دانش آموزان آینده چه تفاوتی خواهیم داشت؟ بهش که فکر میکنم به این می رسم که دانش آموزای دیروز به معنای تمام دانش آموز بودند!چطور؟ این طور که با تخته،گچ،ترکه ی خیس برای تنبیه دورشون رو گذروندن با انواع گچ های رنگی روی تخته های سیاه یا سبز نوشتن،لباس مدرسه شون گچی شده و این بهترین حس یک دانش آموزه،چه خوب ها و بدهایی که پای تخته ها نوشته می شدو همه بچه ها ساکت می شدند که اسم هاشون جز خوب ها باشه دانش آموز هایی که حق نداشتند پشت سر معلم حرف بزنن ادای معلم رو در بیارن چه برسه به این که با معلم بد رفتاری کنند
دانش آموزایی که از معلم و دبیرشون حساب می بردن دانش آموزایی که همه حرفای معلم هاشون رو گوش می دادند و برای همه چیز مدرسه حتی اون برگ افتاده شده از درخت داخل حیاط مدرسه اهمیت قائل بودن دانش آموزایی که با یک برچسب یا مهر آفرین انگار کل دنیا رو بهشون دادن اون روز تا خونه چهار دست و پا را می رفتن اما حالا بیاین یکم به دانش آموزای امروزی فکر کنیم البته بعضیاشون!
اونایی که با تخته هوشمند دوران مدرسه رو سپری می کنند،اونایی که تا چشم معلم رو از دور می بینند روی صندلی معلم می نشینند و ادای اون رو بیرون میارند اونایی که گهگاهی پشت سر معلم حرف میزنند و یا حتی جلو معلم زبون درازی میکنند
اونایی که به جون درخت و ساقه درخت و وسایل مدرسه به طور کامل می افتند و تا دلشون بخواد بهش آسیب میرسانند اونایی که اصلا براشون آفرین و تشویق مهم نیست،حالا به نظرتون تفاوت هامون اساسی هست یا جزئی؟
به نظرتون دانش آموزای آینده با ما چه تفاوتی دارند؟
به نظر من اونا دیگه اصلا نمی دونند تخته یا گچ چیه حالا ماها یه کوچولو ابتدایی که بودیم با این وسایل سر و کارداشتیم اما نسل بعد از ما دیگه هیچ حس خوب گچی شدن را لمس نمیکنند!
یه چیزی میگی،یه چیزی میشنوی!شاید هم نه به احتمال زیاد و یا صد در صد شما هم دیدید که گاهی نمیش تشخیص داد که آدمایی که اطراف هستن البته معذرت میخوام دیوانه هستن یا سالم.راستش رو بخواید چند مدت پیش داخل خط واحد نشسته بودم چیزایی میدیدم که نمی دونستم بخندم یا گریه کنم،میگید چرا؟الان بهتون میگم.نگاه آدما به خصوص جوانان و نوجوانان وحشی خورد سال که میکردم می دیدم یکی داره میخنده یکی داه گریه میکنه یکی عصبانیه یکی غمگینه یکی در حالت تعجب هست یکی در حالت ترس یکی در حالت اضطاب یکی در حالت روده بر شدن یکی در حال فکر کردن و هزار حالت دیگر! خب نگاه کردم دیدم بله همه سرشون پایین و داخل دستگاه پر ماجرایی به نام گوشی همراه هستن و نزدیک به چندین نفر هم در حال بازرسی از شبکه های اجتمائی مثل وات ساپ،وایبر،تانگو،فیسبوک و هزار و یک شبکه دیگر که اسمشونم به ذهنم نمیرسه آخه چرا؟چرا این جور شدیم؟طرف چنان غرق در این دستگاه کوچک حالا یابزرگ بود که اگه آقاسی راننده ایستگاه ها رو یادآوری نمیکرد اصلا فکر رسیده به خونه یا جاهایی که باید میرفتن رو نمیکردن چنان طرف یه لحظه عصبانی میشد که انگار بهش گفتن که میخوان یارانتو قطع کنن!!! البته نگاهش به گوشی همراهش بودا اصلا مهمونی های امروزی رو دیدین؟فقط شده سلام و خداحافظ،دیگه کسی نگاه هم نمیکنه هر که یه گوشه از پزیرایی یا حتی تو آشپزخونه اصلا هر جایی که نت خوب داشته باشه جا خشک میکنن،اصلا احوال هم نمیپرسن که چطوری؟چه کار میکنی؟اصلا دیگه به زور با پدر مادرخودشون حرف میزنن آخه من اینا رو کجای دلم بزارم؟ دیگه خواهر به خواهر برادر به برادر نگاه نمیکنه. دیگه کلاس و شخصیت رو توی این میبینن که از طریق شبکه های اجتمائی احوال همو بپرسن دیگه از من به شما نصیحت که یه کمی فقط کمی رو رفتارهاتون فکر کنید
آمار مطالب
آمار کاربران
کاربران آنلاین
آمار بازدید
عضویت سریع
