اسم دانش آموز که می آید یاد این می افتم که چه خاطراتی توی همین دوان رقم میخوره
خاطراتی شیرین و بعضا هم تلخ،خاطراتی از جنس عشق،شور،هیجان،شادابی و نشاط،اسم دانش آموز که میاد با خودم میگم دانش آموز دیروز با ما دانش آموزان امروزی چه فرقی داشتند؟

یا ما دانش آموزان امروزی با دانش آموزان آینده چه تفاوتی خواهیم داشت؟
بهش که فکر میکنم به این می رسم که دانش آموزای دیروز به معنای تمام دانش آموز بودند!چطور؟
این طور که با تخته،گچ،ترکه ی خیس برای تنبیه دورشون رو گذروندن
با انواع گچ های رنگی روی تخته های سیاه یا سبز نوشتن،لباس مدرسه شون گچی شده و این بهترین حس یک دانش آموزه،چه خوب ها و بدهایی که پای تخته ها نوشته می شدو همه بچه  ها ساکت می شدند که اسم هاشون جز خوب ها باشه دانش آموز هایی که حق نداشتند پشت سر معلم حرف بزنن ادای معلم رو در بیارن چه برسه به این که با معلم بد رفتاری کنند

دانش آموزایی که از معلم و دبیرشون حساب می بردن دانش آموزایی که همه حرفای معلم هاشون رو گوش می دادند و برای همه چیز مدرسه حتی اون برگ افتاده شده از درخت داخل حیاط مدرسه اهمیت قائل بودن دانش آموزایی که با یک برچسب یا مهر آفرین انگار کل دنیا رو بهشون دادن اون روز تا خونه چهار دست و پا را می رفتن اما حالا بیاین یکم به دانش آموزای امروزی فکر کنیم البته بعضیاشون!

اونایی که با تخته هوشمند دوران مدرسه رو سپری می کنند،اونایی که تا چشم معلم رو از دور می بینند روی صندلی معلم می نشینند و ادای اون رو بیرون میارند اونایی که گهگاهی پشت سر معلم حرف میزنند و یا حتی جلو معلم زبون درازی میکنند

اونایی که به جون درخت و ساقه درخت و وسایل مدرسه به طور کامل می افتند و تا دلشون بخواد بهش آسیب میرسانند اونایی که اصلا براشون آفرین و تشویق مهم نیست،حالا به نظرتون تفاوت هامون اساسی هست یا جزئی؟

به نظرتون دانش آموزای آینده با ما چه تفاوتی دارند؟

به نظر من اونا دیگه اصلا نمی دونند تخته یا گچ چیه حالا ماها یه کوچولو ابتدایی که بودیم با این وسایل سر و کارداشتیم اما نسل بعد از ما دیگه هیچ حس خوب گچی شدن را لمس نمیکنند!

یه چیزی میگی،یه چیزی میشنوی!شاید هم نه به احتمال زیاد و یا صد در صد شما هم دیدید که گاهی نمیش تشخیص داد که آدمایی که اطراف هستن البته معذرت میخوام دیوانه هستن یا سالم.راستش رو بخواید چند مدت پیش داخل خط واحد نشسته بودم چیزایی میدیدم که نمی دونستم بخندم یا گریه کنم،میگید چرا؟الان بهتون میگم.نگاه آدما به خصوص جوانان و نوجوانان وحشی خورد سال که میکردم می دیدم یکی داره میخنده یکی داه گریه میکنه یکی عصبانیه یکی غمگینه یکی در حالت تعجب هست یکی در حالت ترس یکی در حالت اضطاب یکی در حالت روده بر شدن یکی در حال فکر کردن و هزار حالت دیگر!
خب نگاه کردم دیدم بله همه سرشون پایین و داخل دستگاه پر ماجرایی به نام گوشی همراه هستن و نزدیک به چندین نفر هم در حال بازرسی از شبکه های اجتمائی مثل وات ساپ،وایبر،تانگو،فیسبوک و هزار و یک شبکه دیگر که اسمشونم به ذهنم نمیرسه آخه چرا؟چرا این جور شدیم؟طرف چنان غرق در این دستگاه کوچک حالا یابزرگ بود که اگه آقاسی راننده ایستگاه ها رو یادآوری نمیکرد اصلا فکر رسیده به خونه یا جاهایی که باید میرفتن رو نمیکردن
چنان طرف یه لحظه عصبانی میشد که انگار بهش گفتن که میخوان یارانتو قطع کنن!!!
البته نگاهش به گوشی همراهش بودا
اصلا مهمونی های امروزی رو دیدین؟فقط شده سلام و خداحافظ،دیگه کسی نگاه هم نمیکنه هر که یه گوشه از پزیرایی یا حتی تو آشپزخونه اصلا هر جایی که نت خوب داشته باشه جا خشک میکنن،اصلا احوال هم نمیپرسن که چطوری؟چه کار میکنی؟اصلا دیگه به زور با پدر مادرخودشون حرف میزنن
آخه من اینا رو کجای دلم بزارم؟
دیگه خواهر به خواهر برادر به برادر نگاه نمیکنه.
دیگه کلاس و شخصیت رو توی این میبینن که از طریق شبکه های اجتمائی احوال همو بپرسن
دیگه از من به شما نصیحت که یه کمی فقط کمی رو رفتارهاتون فکر کنید